دعای روز هجدهم ماه رمضان با ترجمه و تفسیر + صوت موسوی قهار

تفسیر دعای روز هجدهم ماه رمضان

دعای روز هجدهم ماه مبارک رمضان، دعایی است که در آن بنده با خضوع و آگاهی، از خداوند متعال درخواست بیداری معنوی، نورانیت قلب و همسویی جسم و روح با مسیر الهی را دارد. برای درک عمیق‌ تر این دعا، آن را بخش به بخش بررسی می‌ کنیم:

۱. “اَللّهُمَّ نَبِّهْنی فیهِ لِبَرَکاتِ أَسْحارِهِ” (خدایا! در این روز مرا به برکت‌های سحرهایش آگاه کن):
سحر، زمانی است که آرامش شب و نزدیکی به صبح، فضایی خاص برای ارتباط با خدا ایجاد می‌ کند. در فرهنگ اسلامی، سحرگاه به‌ عنوان وقت استجابت دعا و نزول رحمت الهی شناخته شده است. در این بخش از دعا، از خداوند می‌ خواهیم که ما را از خواب غفلت بیدار کند و چشمان دلمان را به برکت‌های نهفته در این لحظات باز کند. این برکت‌ ها می‌ تواند شامل آرامش روحی، فرصت تفکر و عبادت، و آمرزش گناهان باشد. درخواست “تنبیه” در اینجا به معنای آگاهی و هوشیاری است، نه سرزنش، یعنی ما را به درک ارزش این زمان هدایت کن.

همچنین ببییند: دعای سحر قدیمی با صدای دلنشین حاج سیدعلی اصغرصدرالدینی

۲. “وَنَوِّرْ فیهِ قَلْبی بِضِیاءِ أَنْوارِهِ” (و قلبم را با روشنایی انوارش نورانی ساز):
قلب، مرکز احساسات و معرفت انسان است. در این فراز، از خدا می‌خواهیم که قلبمان را با نور هدایت و معرفت الهی روشن کند. “ضِیاءِ أَنْوارِهِ” اشاره به نورهای چندگانه‌ای دارد که از سحرخیزی و عبادت در این ماه سرچشمه می‌گیرد؛ نوری که تاریکی جهل، گناه و غفلت را از بین می‌برد. این نورانیت، انسان را به سمت پاکی، تقوا و شناخت عمیق‌تر خداوند سوق می‌دهد. در واقع، این درخواست، آرزوی تحول درونی و رسیدن به حالتی است که قلب بتواند حقیقت را ببیند و با آن هم‌ راستا شود.

۳. “وَخُذْ بِکُلِّ أَعْضائی إِلىَ اتِّباعِ آثَارِهِ” (و همه اعضایم را به پیروی از آثارش وادار کن):
این بخش از دعا، از حوزه معرفت به عمل می‌رسد. پس از آگاهی و نورانیت قلب، از خداوند می‌خواهیم که جسم و اعضایمان را نیز در مسیر بندگی و اطاعت قرار دهد. “آثارِهِ” به معنای نشانه‌ها و نتایج برکت‌های سحر و نور الهی است؛ یعنی اعمالی مانند نماز، دعا، تلاوت قرآن و خدمت به خلق. این فراز نشان می‌دهد که ایمان واقعی تنها در قلب نیست، بلکه باید در رفتار و کردار نیز نمایان شود. درخواست “خُذْ” (بگیر) نوعی سپردن خود به خداوند است، به این معنا که ما را با قدرت و لطف خود به این مسیر بکشاند، چرا که به تنهایی ممکن است ضعیف باشیم.

۴. “بِنُورِکَ یا مُنَوِّرَ قُلُوبِ العَارِفینَ” (به نور خودت، ای نوربخش دل‌های عارفان):
در پایان، دعا با تاکیدی بر نور الهی و صفت “مُنَوِّرَ قُلُوبِ العَارِفینَ” به اوج خود می‌رسد. این عبارت بیانگر آن است که نور حقیقی تنها از جانب خداوند است و اوست که دل‌ های عارفان را روشن می‌ کند. عارفان در اینجا کسانی هستند که با معرفت و بندگی، خود را به خدا نزدیک کرده‌اند. این خطاب، هم ستایش خداوند است و هم درخواست از او برای قرار گرفتن در زمره عارفان و بندگان خاصش.

همچنین ببینید: دعای جامعه کبیره برای حاجت (با ترجمه و بدون ترجمه)